İnsan, öleceğini bilerek yaşayan tek canlıdır. Ölümü yaşamın içinde anlamlandıramayan insanlık, hayatın her kıpırtısını başına mezar taşı olarak diker. Beklentilerini ve hayal kırıklıklarını yaşamın yüreğinin çırpınışı olarak çerçeveleyemeyen bir kültür, kendine korku maskeleri arar. Sezai Karakoç’un zarif tabiriyle “ötenin sarsıntısını taşıyan” bir kalple “burada” olacağız. Nabzımıza vuranın hem yaşam hem ölüm olduğunu bile bile hüznü ve ayrılığı şefkatle avuçlayacağız.