Çocukluğumda bizim evin duvarına yazılan duygusal ve siyasi içerikli yazıları okuduğum çoktur.
Neydi istedikleri anlayamazdım, zaten 80’li yıllarda anlamak değil, anlaşılmamak makbuldü. Sadece siyasi mi, aşıksan da yazardın. Kim kime aşık pek anlayamazdık. Mesela bir seferinde yazı Leyla diye birineydi ama mahallede yedi tane Leyla vardı. Ertesi gün mahallede çalımlı Leyla günüydü.
Tepki canlılık alameti olduğunda çok insani parçamızdır. Ama saldırganlık içerdiğinde ihlaldir. Bizim topraklarda tepkinizle yıkar ya da tepkisiz yaşarsınız. Babaannem duvarına yazı yazanlara (çoğu siyasi tepkiydi) ‘’tepki’’ gösterirdi. Boya boya nereye kadar? Ben bebekken duvar siliciler varmış. Bastırdığın, güpegündüz diyemediğin ne varsa temiz bir duvar bulup yazanların arka toplayıcısı, tepki, duygu silicisiymiş bu abiler. DUVAR SİLİCİLİK, ne mahir bir iş. Aklımın işi değil ama bir an düşündüm, silmeden önce okuyanı var mıydı ki?
Şimdi sosyal medya var. Onunda bir duvarı var.
Benim duvarıma kimse yazamasın diye kitledim. Duvarıma yazılanı onaylamadım diyelim, ya yetişip silemezsem? Orası benim duvarım, beni yansıtır. Ancak ben duygu, düşünce, korkularımı istediğim gibi yazarım. Bakın işte, şimdi de Onedio Yazio duvarıma yazıyorum. Duvarım silinmediği sürece sorun yok. Ama özgür düşüncelerime önce kendim, sonra kafası karışıklar ne kadar tahammül ederiz bilmiyorum. İsyankâr olabilmek, herkesten farklı düşünebilmek hakkımı da yazacağım bir ara. İkinci kez evlendiğimde hayatımın bu özgür seçimli duvarını da çok silmek isteyen oldu, izin vermedim. Ama görüyorum ki birbirimizin duvarını silmeye, hem de ücretsiz silmeye pek hevesliyiz. Sakın öyle düşünme tamam mı, diye bakanların ceplerinde silgiler var biliyorum. Siliciler üretemezler. Üretilmesini beklerler. Seni duymazlar, fark etmezler. Sosyal medyada sadece bizden farklı diye tahammül edemediğimiz, sildiğimiz insanları çoğalmak için değildi oysa. Hadi diyelim ki senden daha siyasi, politik, dini, duygusal veya farklı diye sildin. Silmeden önce okusaydın bari.
